Halverwege de negentiende eeuw – een van de meest turbulente periodes in de geschiedenis van de wereld – kondigde een jonge koopman aan dat Hij de drager was van een boodschap die bestemd was om het leven van de mensheid te transformeren. Terwijl Zijn land, Iran, een wijdverspreide morele ineenstorting onderging, riep Zijn boodschap opwinding en hoop op onder alle rangen en standen en trok weldra duizenden volgelingen aan. Hij nam de naam “de Báb” aan, wat in het Arabisch “de Poort” betekent.

Met Zijn roep voor geestelijke en morele hervorming, het vestigen van aandacht op het verbeteren van de positie van vrouwen en het lot van de armen, was het voorschrift van de Báb voor geestelijke vernieuwing revolutionair. Tegelijkertijd stichtte Hij een aparte, onafhankelijke religie van Hemzelf, die Zijn volgelingen inspireerde om hun leven te transformeren en grote heldendaden te volbrengen.

De Báb kondigde aan dat de mensheid op de drempel stond van een nieuw tijdperk. Zijn missie, die slechts zes jaar zou duren, was om de weg voor te bereiden voor de komst van een Manifestatie van God die het tijdperk van vrede en gerechtigheid zou inluiden en die in alle religies van de wereld was beloofd: Bahá’u’lláh.